Gister was ik de gelukkige die wat slecht nieuws mocht ontvangen, de kamer heb ik niet, de baan waarvoor ik solliciteerde ook niet en ik heb een onvoldoende gehaald. Not so fun.
 |
| Doe mij deze messenger maar :) |
'There is no easy way to say this but...'
De gesprekken erom heen vind ik bijna nog erger dan 'de afwijzing' zelf. Vrolijk neem je je telefoon op en na de eerste 15 seconde weet je al hoe laat het is. Diegene praat nog een minuut of 4 verder. Dat gaat ongeveer zo: 'ja jammer, je hebt gewoon pech, had het ook liever anders gezien, volgende keer beter, ik vind het ook heel jammer hoor maar goed'. En dan moet jij iets terug zeggen. En dan is het sociaal gewenst om meer dan 'o oke, doei' te zeggen, maar wat?! Je ziet elkaar nooit meer en eigenlijk is de onderliggende boodschap: wij passen niet bij elkaar (poeh, poëzie, zeiden ze dat maar). Dus er is niets dat je nog wilt zeggen!
Gister kreeg ik een zin te horen, aan het eind van het gesprek (wat 7 minuten duurde en waarin ik vooral 'oke', 'jammer', 'ik snap het' heb gezegd) waar ik heel bot 'okeee.. tot ziens!' op heb geantwoord. Voor mijn gevoel is er geen goed antwoord op.
'Wellicht spreken wij elkaar nog in de toekomst, ik kijk er naar uit'.
Aaaah bah wat naar :(
BeantwoordenVerwijderenAltijd vervelend om zoveel slecht nieuws op 1 dag te horen. Af en toe is de wereld gewoon gemeen en lelijk, maar vanzelf komen er weer mooie dagen :)
xxx
Ik heb ooit een les gehad over slechtnieuwsgesprekken. Daar leerde ik dat je het zo snel mogelijk moest brengen en eventueel met een andere oplossing moest komen. Had je die niet, dan gewoon eerlijk zijn.
BeantwoordenVerwijderenMaar het blijft vervelend om te horen (en te vertellen ook, lijkt me).